Tog dana Bijedić je bio u Beogradu, na batajničkom aerodromu, ispraćaju predsednika SFRJ Josipa Broza Tita u Libiju. Po povratku za Sarajevo njegov avion udario je u brdo Inač u blizini Kreševa. Osim Džemala tom prilikom poginuli su njegova supruga Razija, saradnici Zijo Alikalfić i Smajo Hrla, piloti Stevan Leka i Murat Hanić. Predsednik Tito se nakon nesreće odmah vratio u zemlju i prisustvovao Bijedićevoj sahrani u Sarajevu.
Nikada do kraja nisu rasvjetljene okolnosti pod kojim je avion u kojem se vozio Bijedić udario u stijenu.
Bijedić je rođen 12. aprila 1917. godine u Mostaru, gdje je i odrastao kao potomak ugledne trgovačke porodice. Kao gimnazijalac se interesovao za pokret komunista, kome se tokom studija u Beogradu i priključuje. Oktobra 1939. godine u Beogradu biva primljen u SKOJ, a decembra 1939. u mostarskoj organizaciji u KPJ. Četiri puta biva zatvaran, svaki put u Mostaru.
Za vrijeme Drugog svjetskog rata aktivno kao član Partije učestvuje u NOB-u. Nakon rata postaje pomoćnik ministra unutrašnjih poslova vlade Bosne i Hercegovine, potom 1948. godine, načelnik Uprave za agitaciju i propagandu Centralnog komiteta KPBiH, predsjednik Skupštine SRBiH, predsjednik Saveznog izvršnog vijeća (SIV) 1971. godine. Zapravo, lista njegovih funkcija još je i duža.
Uvijek je bio uz Josipa Broza Tita, pa se često spominjao i kao njegov mogući nasljednik, što je otvorilo sumnje u slučajnost avionske nesreće.
Analitičari vjeruju kako je Bijedić bio političar međunarodnog kalibra i da bi danas takav profil zvaničnika itekako dobro došao ne samo BiH, već svim zemljama bivše Jugoslavije. Bijedić je bio briljantan u svim oblastima, od unutrašnje politike, do ekonomije i međunarodnih odnosa, prenosi NAP.
Evidentno je da su svi nastradali bili Bošnjaci.
Evidentno je da je avion poletio iz Beograda.
Evidentno je da se to desilo u Titovom odsutstvu.
Evidentno je da se Tito odmah vratio.
Evidentno je da je Džemal Bijedič bio izuzetno sposoban političar.
Evidentno je da je Bosna u to vrijeme bila lokomotiva razvoja jJugoslavije.
Evidentno je da Džemala nije na funkciji zamijenio Bošnjak.
Evidentno je da su postojale retrogradne snage koje rade o glavi Bosni u kontinuitetu.
Očito je da se to i sada permanentno dešava.
Evidento je da je očito da i današnju BiH mjerkaju i s lijeva, s desna i iznutra da joj dohakaju.
Očito je evidentno da Anam Onim nije nimukajet šta se radilo i radi od Zemljice.
Previše toga je očito i evidentno.
Mala replika ali mislim da ces se sloziti sa istom: prvo evidentno je diskutabilno jer tada nisu bili Bosnjaci vec Bosanci i Hercegovci, onda je moguce da je jedan od pilota Bosanac i/ili Hercegovac. A sve nas je manje …
Slažem se da nas je manje, biva Bosanaca i Hercegovaca.
Ali je,recipročno tomu, sve više onih koji naciju poistovjećuju sa drzavom.
Posebno je tragično što tim činom direktno podržavaju rasturanje BiH-e
i micanjem granica na štetu Bošnjačkog naroda, kao i onih koji BiH doživljavaju
svojom domovinom,bez obzira na vjersku i narodnu pripadnost.
Nadam se da ćeš se složiti sa tom konstatacijom, kao i onom – da su Bošnjaci
najveći stradalnici i gubitnici ratnih dešavanja na ovim prostorima.
Jedan od razloga leži i u prošlosti, u kojoj je Bošnjacima,kao neospornoj povijesnoj konstanti,
bilo “velikodušno dozvoljeno”( SIC !) da se zovu – Muslimanima tj, na osnovu religiozne pripadnosti .
U suštini su “piloti”, bez bzira na podrijetlo, umjesto ateriranja, naveli “veliki avion” do katastrofe.
nisam htio komentarisati ali neargumentovani komentari posle veoma dugog perioda su me ponukli da pitam da li je pilot Stevan Leka bosnjak.
Na žalost, moji komentai nisu neargumentovani.Osim onoga što sam pročitao i čuo,kako se kaže,
iz dobro obaviještenih izvora, moj stav je konačan: Džemal Bijedije je ubijen u planiranoj “avionskoj nesreći” .Onima koji ne vjeruju, ili oni koji su mlađi,prepuštam da istraže dostupnu građu i da donesu svoj stav.
Te, 1977. godine, ušao sam u 23.godinu .Znači da sam bio u godinama kada sam mogao da razumijem šta je politika,pogotovo na ovim prostorima .Tada je Džemal Bijedić u ubjedljivo većem dijelu građana BiH-e imao ogroman ugled i smatran je jednim od najboljih političara Jugoslavije.
To se moglo osjetiti u običnom narodu.U porodicama,komsijskim sijelima ali i partijskim sastancima kao i medijima u kojima je tada ” bilo Džemala”.Sam odnos Maršala Tita prema njemu je bio poseban: tačno se znalo i bilo očito da je Džemal Bijedić slovio za političkog favorita za specijalne tj. najveće političke,bolje rečeno, državničke zadatke.Za to postoje neoborivi argumenti.
Tvrdim da bi sudbina Jugoslavije i BiH -e bila mnogo,mnogo drugačija.Tada je bilo veoma bitno ko je “babo”.Osim toga,Džemal Bijedić je uživao ogroman ugled i povjerenje i u drugim republikama.
Kako političara,tako i građana.Imao je format velikog državnika koji je slijedio Titovu doktrinu koja je bila dobar osnov da se kroz potrebne transformacije formira jedna moderna i perspektivna država koja bi ,vjerojatno kao konfederacija,bila jedna od utemeljivača EU.
Ovo nije samo moje ubjeđenje, nego stav mnogih političara,sociologa,ekonomista i “običnih smrtnika” sa kojima sam imao priliku dar za ovih 24 godin života na zapadu,kao i aktivnog političkog života, izvorno čujem.
I veoma je vjerovatno da naš “Veliki avion ” sa oznakama Yu-BiH-1943-1991 ne bi doživio katastrofu i u smrt odveo “pilota,posadu i putnike “. Svi mi smo , na neki način bili u tom “avionu”
i postali žrtvama te katastrofe ogromnih razmjera.
Moj “avion ” u prošlom komentaru je bio pežorativan. Ali pilot nije.Poenta oba komentara je baš -u pilotu. Dobro je poznato ko je (su) bili “pilot-i” i do čega su nas doveli.Da parafraziram stari Rom:
“Sve piste i letovi su počinjali i završavali se u Beogradu.”
Da ne ulazimo u detaljniju analizu, milsim da je MB u prvom komentaru nesvjesno napravio pogresku a sustinski se razumijemo ali eto sada je normalno prebrojavati “krvna zrnca”, pa tako pilot Stevan Leka (neka mu je laka zemlja) prema imenu moze biti Srbin, Crnogorac, Bosanac, itd. a prema prezimenu moze biti i Albanac a prema mom skromnom misljenju, mislim da smo ili bi trebali biti LJUDI, prvo i osnovno, a poslije se etiketiraj kako hoces.
Ali sve smo manje ljudi a nismo ni zivotinje (da ih ne vrijedjamo). A sta smo onda?