To nisu realni figuralni motivi koji su izvana dolazili u ravnu površinu orošenog stakla i u njemu se transformirali u apstraktne slike. To nisu ni apstraktne slike koje gledane iz kafića plešu u orošenoj staklenoj površini da bi bile ovjekovječene digitalnim zapisom Ibrahimovićevog fotografskog objektiva. I jedna i druga opcija imale bi dokumentarni karakter, a o tome nije riječ.
Mjeru valja tražiti između realnosti i apstrakcije. Mjeru figuralne realnosti određuje orošeno staklo koje zaustavlja vanjski prizor. Mjeru apstraktne transformacije tražimo u fotografovoj unutrašnjosti i trenutku percepcije, u njegovome senzibilitetu i mogućnostima prepoznavanja, samjeravanja realnog i likovno apstraktnog. To je mjera neizbježne autocenzure spram realiteta, realnosti i njegovoga dometa u apstraktnom nivou koji mora imati svoj odraz u konačnoj slici. To je mjera ljudske fotografske kreativnosti i umjetničkog čina: između dvije dokumentarne fotografske opcije pronaći osobni unutarnji prizor i realizirati fotografiju u kojoj se zrcali unutrašnjost fotografa kao karakterističan likovni jezik i govor.
Dakako, naša unutrašnjost je najapstraktniji prizor, ali, apstrakcija je i naša najrealnija slika.
ČESTITKA FARUKU IBRAHIMOVIĆU POVODOM PEDESET GODINA PLODNOG KREATIVNOG FOTOGRAFSKOG RADA I OBJAVLJIVANJA FOTOGRAFSKE MONOGRAFIJE PHOTOCOMPRINT
Vjerujem da nije veliki broj sretnika koji su poznavali Faruka.Recipročno tomu je veliki broj onih koji su uživali u” zaleđenoj” prošlosti koju je slavljenik pohranio da svjedoči sama o sebi.O nekome ili nečemu u sićušnom djeliću momenta otetog od zaborava.
Takva je sudbina svih onih koji stoje s “druge strane” kamere: Ta sudbina je i meni poznata.
Ali je ona i usud koji nas nagoni da nastavimo beskrajni put “slikanja svjetlošću”,što i jeste fotografija.Budi nam zdravo,maestro!